دیشب، شب میلاد آقای همه‏مون امام رضا علیه السلام، می‏خواستم ساعت 8:30 از سر کار برم حرم و حسابی زیارت کنم. از بخت بد، کارم تا ساعت 10 شب طول کشید. ولی حیفم می‏اومد شب ولادتو از دست بدم. مشهدیا بعضی وقتا فقط مال خودشون نیستند و به خاطر التماس دعاها هم که شده، باید برن حرم!
از بس خیابونا شلوغ بود، تا رسیدم به حرم ساعت 11 شده بود. نه اذن دخولی، نه وضویی، نه نمازی ... فرصت نبود و باید توی همون چند دقیقه عرض ادب می‏کردم. سلام همه‏ی ملتمسین دعا رو به آقا رسوندم و دعا کردم. اما چیزی که بیشتر از همه اشکمو درآورد، شرمندگی از درگاه خدا بود به خاطر این همه لطف در حق من. دیشب، بیشتر اشک و دل‏شکستگی‏م به تشکر گذشت: تشکر به خاطر این که خدا تقدیر منو زندگی توی مشهد رقم زده بود؛ به خاطر این که برای همون چند دقیقه هم که شده آقا راهم داده بود؛ به خاطر این که می‏توشتم سلام چندین دل شکسته رو به امامشون برسونم؛ به خاطر این که امام رضا (ع) رو دارم، و داریم ...
پ.ن. عکسای دیشب رو توی پستای بعدی می‏ذارم، ان شاء الله.